Kanlı Darbeye Direniş

 Kanlı Darbeye Direniş

Zehra Nur Güzelaydın *

Başlıktan da anlaşılacağı üzere 15 Temmuz darbesi üzerine konuşacağım. Daha doğrusu anlatacağım. Belki şimdiye kadar bununla ilgili birçok şey okumuş veya dinlemişsinizdir. Fakat olaylara bir de yakından şahit olmuş birinin gözlemlerini sizinle paylaşmak istiyorum. Aile ziyareti için gittiğimiz İstanbul'da tarihi büyük bir olaya şahit olacağımızı nerden bilebilirdik ki. 14 Temmuzda ablamları İstanbul'dan başka şehirlere uğurlamıştık. Üstüne o gün rahatsızlanıp bayılmıştım. O yüzden gecesine yorgunluktan erken uyumuştum. Nerden bilebilirdim ki gözlerimi yumduğum tatlı uykumdan kâbus gibi bir geceye tekrar gözlerimi açacağımı.

Gece yarısına yakın bir saatte dedemin bağırışlarıyla uyandım, daha ne olduğunu anlamazken dışarıdaki bağırış sesleri beni daha da çok korkutmuştu. Ne olduğunu anlamak için odadan çıktım. Herkes ayaktaydı ve etrafta bir o yana bir bu yana dolaşıyorlardı. Açıkçası evde hem telaş hem de bir durgunluk vardı. Ne olduğunu sorduğumda:  Askerin tanklarla köprüye çıktığını, bir darbe kalkışmasından şüphelenildiğini, Cumhurbaşkanı Recep Tayip Erdoğan'ın halkı sokağa davet ettiğini öğrendim. Açıkçası başta anlamadım, şaka gibi geldi. Ortalığa baktığımda babamı göremedim. Anneme babamı sorduğumda amcamlarla, eniştemlerle beraber köprüye gittiğini söyledi. İşte o zaman olayın ciddiyetini anladım.

O gece kahraman halk canını, ailesini, varını, yoğunu hiçe sayarak kaçanlardan değil de savaşanlardan olmayı tercih etti. Gerek kendilerini tankın önüne,  gerek silahların önüne attılar; ama vazgeçenlerden olmadılar. Belki de darbede büyük rol oynayan Astsubay Ömer Halisdemir darbeci komutana silahı sıkıp onlarca merminin hedefi oldu. Ama işte onlar, onlar bu vatanı kurtardılar. Bir kurşun belki sadece bir can aldı; ama bize bir vatan kazandırdı.

O gece bazıları gazi, bazıları şehit, bazıları yetim oldu. Kimisinin eşi kimisinin babası kimisinin ise kardeşi, ikizi şehit oldu. Ama işte onlar bu vatanı kanlarıyla alıp bize bıraktılar. Onlar bu vatanı almak için canlarını vererek bu vatanın bedelini ödediler. Peki, o zaman biz bu vatanı bu kadar çabuk bırakabilir miydik?

Belki ilk gün dışarı çıkamadım ama daha sonra bende vatanım için mitinglere gittim. Oradaki Çanakkale ruhuna ben de tanık oldum, onu ben de yaşadım. Belki şehitler ya da gaziler kadar şanslı olamadık ama en azından onların bize emanet ettikleri bu topraklara sahip çıkalım istedik. Bazen küçük mitinglere, bazen büyük mitinglere gittim. Bazen taksimde bazen küçük bir mahallede bazen de Yenikapı'da oldum.

Önemli olan orda yaşanan ruhtu. Önemli olan mezhebi, dini, dili, rengi önemsenmeden hepsinin tek bir ruh altında verdiği o asil savaştı. Orda biz 81 il 79 milyon insan değildik, biz bir millettik belki yan yana değildik fakat kalplerimizde ruhlarımızda birdi bizim. Aynı amaçla aynı ruhla aynı hevesle sallıyorduk elimizde 1. Kurtuluş savaşında şehitlerimizin kanıyla bulanan kutsal bayrağı. Bu sefer o bayrak 2. Kurtuluş için sallanıyor, şaha kalkıyordu. Bu sefer o bayrak bu vatanın bu millete ait olduğunu kanıtlarcasına yükseliyordu semaya. Bu sefer o seslenişler zafer çağrısı içindi bu bir inilti değil, bu bir özgürlük nidasıydı.

Hani önceki darbelerde susturmuşlardı ezanı, kapatmışlardı insanları evlerine, vurmuşlardı masum binlerce insanı ya. Bu sefer öyle olmadı susturamadılar ezanı, durduramadılar milleti, belki yine vururduk ama acımadı canımız yeter ki vatan sağ olsun. Bu sefer darbe ezanı da, milleti de durduramadı. Ezan ve millet durdurdu darbeyi çünkü biz biriz, biz tekiz, biz vatanız ne olsak ta kim olsak ta hepimiz gerekti mi tek vatan tek millet tek ruh olmasını biliriz. Şehit olanlarda bizim kaybımız değil ancak ONURUMUZDUR

   *Kâhta Çözüm Temel Lisesi,12. sınıf öğrencis