Kalpleri Allah’ın Zikri İle Mutmain Olan Bir Gençlik
Rahman Rahim Allah’ın Adıyla
İslam ve gençlik. Ne muhteşem ikili öyle değil mi? Biz biliyoruz ki bu dava gençlik üzerinden yürür. Bir yerde ne kadar genç varsa o kadar hareket o kadar heyecan ve o kadar aşk vardır. Gençliğin gözü karadır, kanı deli deli akar, imkânsıza meydan okur, olmazları denemeye meyillidir ve yeniliğe en çok gençlik çabuk ayak uydurur.
Peki, özelliklerini saydığımız gençliğimiz nerelerde dolanır? Niye gözümüzün değdiği yerlerde değildir? Niçin kendini gerçek hayata kapatmış ve sanal bir âlemin içinde kaybolmayı tercih etmiştir. Niçin sonsuzu sosyal medya hülyalarında kaybedecek noktaya gelmiştir. Bu kadar özelliği varken neden bu özelliklerini kullanmak yerine heva ve heves uğruna kendini israf etmeyi tercih etmiştir. Ben sosyal medyayı vs eleştirmek niyetinde değilim sadece niçin sanal âlemde bu kadar dengesiz davrandığımızı ve gençlerimizin niçin bunların içine sıkışıp kaldığını sorgulamaya çalışıyorum.
Ben gençlerimizin bir var olma kaygısı taşıdıklarını düşünüyorum. Sosyal medya, akıllı telefon ve kulağındaki kulaklık olmadan hiç olduğunu düşünen bir gençlik duruyor karşımızda. Varlığı kabloya bağlayan ve elektrik kesilince soyu tükenebilecek bir gençlik var sokaklarımızda. Yana yana şarj makinası arayan bir gençlik. Uzmanlaştığı bir alan olmayan her şeyden parça parça anlayan her şey olmaya çabalarken hiçbir şeyi tam olamayan bir gençlik. Egosu sosyal medyada tavan yapan ama gerçek hayatta konuşmaktan aciz silik bir gençlik… Gülmek için yaşayan kahkahalarının sesini her gün biraz daha yükselten ama kalbini yavaş yavaş öldüren bir gençlik. Çılgınlık anlayışında yarışan farklı olmak ve beğeni toplamak için düşmediği rezillik kalmayan ilkesiz bir gençlik.
Gençlik tek başına bu hale gelmedi elbette. Suçu sadece gençlere yüklemek sorumluluktan kaçmak olaya dürüst bakmamak olur. Onları bu hale getiren o kadar çok hatamız var ki. Bir öğretmen olarak eğitim sistemimizin bu katliamdaki payını hatırlamadan geçemem. Ülkemin bir zamanlar davamla giriştiği kavgayı unutamam.
Kendini yeniliğe düşünmeye ve okumaya kapatan taassup ehlini hiç unutamam. El ele vererek gençliği hayattan ekranlara ittik şimdi de yaptığımız hatadan nasıl döneceğimizi bilmiyoruz ve bu hatamızın pişmanlığını derinden yaşıyoruz.
Gençleri önce eğitimsizlikten sonra da rızık derdiyle heba olmaktan korumalıyız. Okuyor gençlik ama sadece sınava gireceği kitapları. Gerçekten öğrenmenin güzelliğini ruhunda hissetmiyor girdiği dersler onu olgunlaştırmıyor hayata bakışını değiştirmiyor. Gençlik anlamsız bir kaygı içinde kayboluyor onlar kayboldukça biz de kaybetmeye devam ediyoruz. Kendi ayakları üstünde durmak için genç kızlarımız yıprandıkça yıpranıyor. Genç erkekler sınavlar arasında cesaret ve doğruluklarını yavaş yavaş kaybediyor. Ben gençler okumasın demiyorum, gençler hissederek yaşayarak anlamlandırarak okusunlar istiyorum. Gençler doğruyu okuyup doğru yolda olsunlar kardeşliğin hakkını verip yumruk olmayı bilsinler istiyorum. Ben gençler huzura ersin istiyorum.
Huzur ne güzel kelime değil mi? Sadece gençliğin meselesi değil tüm insanların meselesidir huzur. Gençlerimizin belki de muhtaç olduğu en önemli şeydir. Bütün adımlarımız bütün çabalarımız hep huzuru bulabilmek içindir aslında. Gençler uyuşturucu bataklığına, saçma sapan ruhu harap eden müzik anlayışlarına, sınav kaygılarına, gelecek korkusuna, haram heva ve heveslere, bütün beyni uyuşturan yollara huzura ermek için, düşünmekten kurtulmak için başvuruyor. Sosyal medyada, kulaklıkla, sanal oyunlarda vicdanını rahatsız eden anlam arayışından kurtulmak için zaman geçiriyor kendini heba ediyor. Bizim bugün gençliğimize yapabileceğimiz en önemli iş onlara huzura giden yolları göstermek olmalıdır. Bizi yaratan Allah bize huzura giden yolları da mutlaka gösterecektir yeter ki biz Kur’an’a sımsıkı sarılanlardan olmayı bilelim.
Ey gençlik sana sesleniyorum dinle bak ne diyor Allah Rad suresi 28. Ayette:
“…BİLESİNİZ Kİ, KALPLER ANCAK ALLAH’I ANMAKLA HUZUR BULUR.”
