“ŞU İMAM HATİPLER” KİTABI ÜZERİNE
Ah şu imam hatipler… Hüznün, gururun, hasretin ve de vuslatın bir arada olduğu bir hikayenin adıdır imam hatip okulları. Bu yaşanmış hikayenin baş kahramanı ise mis gibi toprak kokan Anadolu insanıdır. İşte bu bizim hikayemizdir; benim, senin, onun…
Elbette insan evvela kendi hikayesini bilmelidir; zira insanın “kim?”liği kendi hikayesinde gizlidir. Ve hatta bizi biz yapan yaşadığımız hikaye değil de nedir?
İmam hatiplerin hazin hikayesi de bilinmesi ve ders çıkarılması gereken; dahası bizi biz yapan bir hikayedir, diye düşünüyorum. Bu bahis üzerine yazılmış çok güzel eserler mevcuttur. Bendenizin okuma fırsatı bulduğu ve yazımıza konu olan eser de imam hatipler üzerine yazılmış çok faydalı bir eserdir.
Kitabımızın adı “Şu İmam Hatipler”. Yusuf Güney tarafından kaleme alınıp Akçağ Yayınları tarafından basılan eserin editörlüğünü Yrd. Doç. Dr. Mustafa Öcal üstlenmiştir. Eser Kaynakça dahil 662 sayfadır.
Yazarın “Ön Söz” kısmında belirttiği üzere “…bu kitap bilinen şekliyle, bir İmam-Hatip Lisesi tarihi kitabı değildir.” Lakin peşinen arz edeyim; önsöz kısmındaki bu ibare kitabın okuyucu gözündeki değerini düşürmemelidir. Zira kapak kısmında da yazdığı üzere eser, bol miktarda “olaylar-belgeler-tanıklar” içermektedir.
Kitap, son derece sade bir dille ve akıcı bir üslupla kaleme alınmıştır. Dipnotlar dahi son derece tadında bırakılmış; ne aşırıya kaçılmış ne de eksik bırakılmıştır. “600 küsur sayfalık kitapta bir sayfada dahi sıkıldığımı, bunaldığımı hatırlamıyorum.” desem… Kabul! Mübalağa etmiş olurum; ama yalan söylemiş sayılmam.
İmam hatipler konusuna ilgi duyan, yahut yakın dönem siyasi tarihe merakı olan veyahut 1950’ler, 1960’ların Türkiye’sinin sosyal tarihinden enstantaneler görmek isteyen her okurun işine yarayacak bir eser “Şu İmam Hatipler”.
Kitabın içeriğinde neler mi var?
Yazar hikayeyi en başından; medreselerden alıyor. Islah çalışmaları, Medresetü’l Eimme ve’l Hutaba(İmam Hatip Medreseleri), Darü’l Halife medreslerinin isim değişikliği… Derken Tevhid-i Tedrisat Kanunu çıkıyor ve medreseler bir anda kapatılıyor.
Mezkur kanuna istinaden cüz’i sayıda açılan imam hatip okulları ve bu okulların hemen geri kapatılması, 1951’de 7 yıllık eğitim süresiyle 7 ilde açılan imam hatip okulları, darbelerde imam hatipler, üniversiteye kısmi giriş, üniversitelerin tümden imam hatiplilere açılması, 1997 post modern darbesi… gibi tarihi akış kitapta belgeler, tanıklar, röportajlar ve çeşitli kitaplardan altıntılarla okuyucuya sunulmuştur.
Kitabın bir diğer bölümünde ise imam hatiplerin açılmasına öncülük eden hocalarla ilgili bilgiler, anılar, yaşanmışlıklar anlatılmaktadır. Şahsım adına en çok faydalandığım ve kendime dersler çıkardığım bölümlerden bir tanesi bu bölümdür. Öyle yaşanmış hikayeler anlatılıyor ki; insan bir yandan duygulanırken diğer yandan hayran kalıyor o dönemin öğrencilerine, hocalarına, okullara sahip çıkan gönüllülerine…
Bir bölümde ise imam hatiplerin açılışları ve sayılarına dair bir takım istatistik bilgisi verilmektedir.
Kitabımız bu ve buna benzer konuları ele alan 10 ana bölümden oluşmaktadır. Her bölüm kendi başlığının hakkını verecek doluluktadır.
Peki kitapla ilgili olumsuz bir eleştiri yapılabilir mi?
Elbette menfi sayılabilecek bazı taraflar zikredilebilir; fakat bendenize en rahatsız edici gelen, kitabın alıntılardan ibaret olmasıdır. Demem o ki; kitap, röportajlardan, tutanaklardan ve başka eserlerden yapılan alıntılardan ibarettir. Muhakkak ki yazar tarafından yapılan röportajlar, (varsa) gün yüzüne çıkarılan belgeler çok kıymetlidir; lakin kitaptaki özgün röportajları, diğer kitaplardan yapılan alıntılar domine etmiştir. Bu da kitabın özgünlüğüne –daha doğrusu “biricikliğine”- gölge düşürmektedir. Bundan gayri dile getirmeye değer bir olumsuzluk gözüme çarpmamıştır, vesselam.
Hülasa, şayet bu alana bir ilginiz varsa; yahut ilginiz olmasa da bu alanla ilgili çarpıcı bir şeyler okumak isterseniz fazlasıyla iş görecek bir eserdir, kanaatindeyim. Hayırlı okumalar.
